Narzędzia i usługi
Zabytki
Zabytki i atrakcje turystyczne
- 11-04-2019
Ruiny Kościoła Farnego
Do najbardziej okazałych budowli w Gubinie należą bez wątpienia ruiny kościoła farnego. Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1324 roku, a więc z okresu największego rozkwitu handlowego miasta. Budowlę wzniesiono w stylu romańskim, w formie trójnawowej bazyliki. Po zniszczeniach wywołanych czternastowiecznymi trzęsieniami ziemi , budowlę rozebrano zaś na jej miejscu rozpoczęto wznoszenie nowego gotyckiego kościoła. Prace trwały bardzo długo, a ostatecznego kształtu budowla nabrała w 1844 roku. Podczas II wojny światowej kościół uległ prawie całkowitemu zniszczeniu. W latach późniejszych, mimo starań władz miejskich nie udało się przywrócić dawnej świetności obiektu, który w latach 70-tych zabezpieczony został jako trwała ruina. Dziś imponująca bryła kościoła przyciąga swym urokiem i potęgą uwagę przybywających do Gubina gości.
Ratusz
Usytuowany w zachodniej części rynku ratusz, doskonale wkomponowuje się w otoczenie ruin kościoła farnego. Wzniesiony w połowie XIV wieku przez wiele lat skupiał w swych murach władze miejskie. To właśnie w nim obradowali miejscy radni i urzędowali ławnicy, a od 1335 roku zasiadał burmistrz. Na przestrzeni lat, budynek ratusza wielokrotnie przebudowywano. W pierwszej dekadzie XVI wieku dobudowano zachodnią część oraz wieżę, a w wieku XVII przebudowano go na styl późnorenesansowy, dołączając trzy szczyty. Ratusz, jako reprezentacyjna siedziba władz, gościł w swoich murach takie znamienitości jak: Zygmunt Jagiellończyk, Zygmunt Stary, August Mocny Sas, a w 1712 roku podejmowano cara Piotra I. II wojna światowa także dla ratusza nie okazała się łaskawą, dotkliwie go niszcząc. Jego odbudowa trwająca blisko 10 lat pochłonęła wiele wysiłku i trudu. Od 1986 roku w zachodnim skrzydle ratusza siedzibę swą mają Miejska Biblioteka Publiczna, Biblioteka Pedagogiczna oraz Gubiński Dom Kultury. W ostatnich latach zainstalowano w wieży ratusza zegar z kurantem.
Fortyfikacje
Średniowieczne fortyfikacje z trzema bramami: Klasztorną, Krośnieńską i Ostrowską pochodzące z przełomu XIV i XV wieku,umocnione w wieku XVI cylindrycznymi basztami i barbakanami, stanowiły niegdyś część potężnego zespołu warownego miasta. Zostały rozebrane w XIX wieku ze względu na zły stan techniczny. Do dnia dzisiejszego zachował?y sie jedynie pochodzące z XIV wieku niewielkie ich fragmenty z tzw. Basztą Dziewicy i Basztą Bramy Ostrowskiej.
Willa Wolfa
Rodzina Wolfów należała do bogatej i szanowanej elity. Erich Wolf (1886-1958) fabrykant sukna, stanowiący głowę rodziny, był producentem ubrań w Guben. W 1922 roku ożenił się z Elisabeth (z domu Wilke), która odziedziczyła wytwórnię kapeluszy po swojej babce. Mieli pięcioro dzieci.
Willa Wolfa istniała od 1927 do 1945 roku, w najbardziej widocznej części. Była usytuowana pomiędzy dwoma ogrodami, równolegle do brzegu Nysy Łużyckiej, przy ówczesnej Teichbornstrasse 13, obecnie ul. Królewska w Gubinie. Wejście do budynku znajdowało się od wschodniej strony ulicy, lecz frontem dom był zwrócony w kierunku zachodnim, skąd rozpościerał się widok na dolinę wraz z rzeką. Architekt Ludwig Mies van der Roche, zadbał by willa była wyposażona w wspierany przez ścianę taras, umieszczony na wierzchołku wzniesienia. Posiadłość natomiast stanowiła wąska działka rozciągająca się z południowego-zachodu na północny-wschód pomiędzy ulicami wówczas zwanymi Grüne Wiese (Piastowska) i Teichbornstr. Małe, strome wzgórze z jednej strony zlewało się z istniejącą jeszcze wtedy winnicą. W 1925 roku E. Wolf zlecił zaprojektowanie willi dla swojej rodziny, którą wybudowano z sześciennej cegły klinkierowej. Układ willi opierał się na asymetrycznej aranżacji płaskich ciosowych kamieni o różnych kształtach. Wnętrze willi współgrało z otwartą przestrzenią i pofalowanym terenem, tworząc w ten sposób harmonię, która stała się myślą przewodnią projektu i nabierała coraz większego znaczenia dla Miesa van der Rohe. Zewnętrzne, oszklone ściany wraz z lekko wzniesionym kamiennym tarasem i ogrodem, z punktu widzenia architektonicznego, pozostawały w relacji z naturalnym otoczeniem.
Rezydencja wyróżniała się kilkoma niezwykłymi elementami. Jednym z nich był rozległy skarbiec znajdujący się w piwnicy. Erich Wolf posiadał dużo cennych dzieł sztuki. Należało do nich wiele obrazów, a między płótna Menzela, Boklina, Thoma, Dixa, Courbeta oraz obrazy Friedricha. Ponadto dysponował zbiorem rzeźb, głównie Ernsta Barlacha. Najcenniejszy zabytek stanowiła kolekcja chińskiej porcelany, wówczas bardzo uznawana za granicą. Wszystkie dzieła sztuki wspaniale harmonizowały z wnętrzem domu. Kompozycje porcelany znajdowały się w dużych gablotach, obrazy wisiały w salonach. Ludwig Mies van der Rohe nie ograniczył się jedynie do projektu willi. Jego dziełem były również inne elementy, jak na przykład krzesła. Mimo dobrze znanej jego dokładności, tzw. Gesamtkunstwerk, niektóre z aspektów zainicjowanych przez architekta uległy wkrótce zmianom dokonanym przez mieszkańców. Przykładowo, żona właściciela, której pasją było ogrodnictwo, posadziła wistarie wzdłuż fasady, aby złagodzić ostre linie architektury. Również dodanie klombów wydawało się nie mieć żadnego związku z przedsięwzięciem twórcy. Pokój dziecinny, który został oddzielony od bardziej oficjalnej i reprezentacyjnej części willi, był umeblowany w bardzo osobistym i przyjemnym stylu. Jednym z elementów, które czyniły go szczególnie przytulnym, był kaflowy piecyk. Sypialnia niani, łazienka i pokój przeznaczony do szycia, również tworzyły wystrój o charakterze zgodnym z gustem mieszkańców.
Sam park ma bardzo krótką historię, to miejsce na którym się znajduje, było na początku XX wieku zagospodarowane turystycznie. Tu znajdował się, znany i uznany zajazd właściciela Falcke „Kaminsky’s Berg”, przypisany do ulicy Grüne Wiese 10 (ul. Piastowska). Z tarasów gospody można było podziwiać rozłożoną nad Nysą przemysłową część miasta. W sąsiedztwie restauracji od strony południowej przy Teichbornstr. 11 (Królewska), znajdował się lokal taneczny (restauracja z ogródkiem) „Sanssouci”. Właścicielem był Max Koumont, rodem z Francji. Obok – wille Hainson i Schlief. Na terenie została także wybudowana (1926 - 1927), sławna później, szczególnie w Niemczech i Stanach Zjednoczonych „Willa Wolfa”. Niestety po tych wszystkich budowlach ślady pozostały tylko w ziemi i na przedwojennych pocztówkach.
Krzyże Pokutne
W Gubinie zachowały się wykute w granicie krzyże pokutne, których powstanie określa się na lata 1453 i 1459. Te około półmetrowe zabytki stoją przy ulicy Śląskiej - w miejscu, gdzie jak głosi legenda trzech rzeźników stoczyło śmiertelną bójkę o szynkę. Inna opowieść mówi o podobnej śmiertelnej bójce trzech braci o jajko. Podobne krzyże pokutne można odnaleźć w okolicznych wsiach.
Wyspa Teatralna
Zielonymi płucami miasta jest Wyspa Teatralna zlokalizowana na Nysie Łużyckiej. W XIX w zbudowano na niej wg projektu Oskara Titza teatr, mogący pomieścić 750 widzów i ściągający do Gubina najwybitniejszych artystów ówczesnej Europy. Teatr spłonął doszczętnie w 1946r. Jego świetność przypominają jedynie kamienne schodki, prowadzące niegdyś do głównego wejścia oraz resztki kolumn zdobiących kiedyś fasadę budynku. Dziś Wyspa, połączona stałym mostem z polskim brzegiem Nysy Łużyckiej, jest pięknym terenem spacerowym, chętnie odwiedzanym przez polskie i niemieckie rodziny, a usytuowana na stałe scena jest miejscem występów zespołów muzycznych, grup tanecznych i folklorystycznych.